നിന്റെ വിരൽതുമ്പിൽ

റോഡ്‌ മുറിച്ചു കടന്നപ്പോഴെല്ലാം 
നീയെന്റെ കൈ പിടിച്ചു 
ഞാനന്നേരം അന്ധനായി,
കണ്ണു വേണ്ടതില്ലല്ലേ കാണാനെന്ന് 
നിന്നെ അറിയിക്കാതെ ബുദ്ധനുമായി.

ചങ്ങാതി നന്നായാൽ 
കണ്ണു തന്നെ വേണ്ടെന്നൊരു സ്റ്റാറ്റസ്‌ 
ഉള്ളിലെഴുതി.

മറുവശമെത്തി
നിന്റെ കൈ വിടുവിച്ചപ്പോൾ
വീണ്ടും പിടുത്തം വിട്ട പ്രണയിയായി.

അന്ധമല്ലോ പ്രണയം.

അന്ധത പെരുത്തിപ്പോൾ സാധാരണ പൗരനുമായി.